دوســــــت داشتــــــــم در اولين قطرات اشــــکـــم درک می کــــردی

آنچه در وجـــــــــــودم بود

دوســـــت داشــــــــتم در تمام ناباوريـــها و تمام بايـــــد و نبايــــدها

باور می کردی دردی را که سالهاســــــــت

در گوشــــــ ـ ـ ــــــه اين دل پنــــهان اســــــــت

و با تمام خاموشيـــــــــــــــم بفهمی که در دلـــــــم غوغايی برپاســــــت

با همه کودکــــــــيم نگاهـــــم را ذره ای از وجــــــودت بدانی

دوســـــــت داشتــــــــــم

لحظه ای با مکـــــث خود تمام هســــتی را به هم پيــ ـــ ــــوند می دادی

و هستی را آنچنان به من می بخشيــــــــدی

که ديگر اثــــــــری از آن نباشـــــــــــــد

دوســ  ــ  ـ ـــت داشتــــــم فرياد خفــــه اين گل به خـــاک افــــتاده را

بدســـــت تن نا اميد به باد نمی سپـــــردی

که ناگهان نه بادی می مانـــــد نه من

دوست داشــــــتم من هم يکی از صدها ســـــتاره ای بودم

که در کنــــج دلت آشيــانـــــه دارد

گر چه می دانم نـــ ـ  ـ ــــور من به وسعـــــــت ســــتاره های ديگرت نيســــــــت

دوســ ـ ـ ـــ ــــت داشـــــــــــتم

گلی بودم در اوج نابــــــــــــودی که فقط به نبودن می انديشـــــــــــد

و ناگهان دســـــــتی می آمد و مرا به دوباره بــــــودن و مانــــــدن

در اين زمين خـــــوش خيال ( زمينی که عادت کرده به رهگذرانــــــش )

دعـــــــ ـ ـ ــــوت می کـــــــــرد

ولی من هر چه با تو خنـــديــدم ، هر چه گريه کردم

هــــر چه احساس کردم يک شـــــــــــبه به فراموشی ســـــــپرده شـــد

نمی دانم کدام آرزو تو را صــــــدا کرد ؟!

نمی دانم کدام خواهـــــــش معنای خواهـــــــش من شد ؟!

نمی دانم کدام شــ ــــ ــــــــک و ترديـــــــــد

واژه های درد آلــــود مرا از يادت بــــ ـ ـ ـــ ــــرد

نمی دانم چــــــــرا ؟؟؟؟؟؟؟

اين قصـــــری را که تمام نفســ ـ ـ ـ ـــــهايمان در آن محبــــوس بود

يک شـــ ـ ـــبه خراب کــــردی ؟!